11. De wedstrijd

De dag van de wedstrijd. Het toetje van onze reis staat op het punt van beginnen. Het Cruijff shirt zit weer lekker. De vuvuzela's liggen klaar. Kaarten uit de kluis. Let's go!
We moeten naar een parkeerterrein rijden waar we overstappen op bussen. Onderweg komen we redelijk wat Holland supporters tegen. De vuvuzela's hangen bij ons uit de auto. Ik maak een aardige blunder als ik ze met een toeter wil begroeten. Er komt alleen maar lucht uit. Een Zuid Afrikaan zie ik hoofdschuddend voorbij rijden. Of deze toeters zijn voor wat dikkere lippen gemaakt of ik kan er écht niets van.

We hebben trouwens besloten om Kevin en Ken ook mee te nemen naar de wedstrijd. We hadden nog twee kaarten over. Een Keniaan laat niet snel emoties zien. Bij het horen van dit leuke nieuws ook niet, maar Jan Paul verzekerde ons dat ze echt super blij met dit nieuws waren.
We zien veel oranje als we aankomen. De blanke zuid afrikanen zijn er ook en ook in oranje.




Omdat we veel verschillende kaarten hebben zitten we, met groepjes, op verschillende plekken. Jurriaan, Jan Paul, Mark en ik zitten bij elkaar. De dames ook en Kevin en Ken.
We komen het stadion in. Wat een enorm stadion. Wat een mensen! Wow. We zijn erbij. We hebben het gehaald en we zijn er gewoon bij. Wat ontzettend gaaf.



Het geluid van de vuvuzela's valt me mee. Het is er wel, maar het is niet hard en het grappige is dat ik vrijwel niemand zie die op een vuvuzela blaast. Er zijn natuurlijk ook 84.000 mensen. De wedstrijd begint. Here we go! De eerste helft is prima...
Oké, saai. Maar als je daar zit is het echt geweldig. De beleving is zo enorm. We zitten 6 rijen vanaf het veld. Helemaal goed. De eerste helft spelen ze naar ons toe. De doelpunten vallen in de tweede helft aan de andere kant. De eerste goal, zie ik net. Ik ga bier halen in de rust en de rij is lang. Met handen vol budweiser, ze hadden geen Bavaria, juich ik m'n weg terug naar m'n plek.
Gelukkig is de tweede een echte goal en zie ik m vanaf m'n plek er in gaan.
De wedstrijd eindigt gelukkig in een overwinning. Het Nederlands elftal heeft meegewerkt aan volmaken van onze reis. De overwinning maakt de reis compleet.

Na de wedstrijd rijden we moe maar voldaan terug naar het appartement.
Morgen vertrek ik weer naar huis. Ook een lekker idee.
Wat een wereldreis was dit. Ik heb echt een geweldige tijd gehad.
Het mooie van reizen is dat je op een goeie manier je eigen leven in Nederland kan relativeren. Je ziet zo veel mensen die op een andere manier leven dan wij in onze welvaart staat. Tijdens onze reis waren er verkiezingen in Nederland. De uitslag hebben we meegekregen. De protest partij de PVV heeft 24 zetels gekregen. Ik snapte het al niet voor mijn reis, maar zeker na deze reis snap ik niet waarom zoveel mensen in Nederland ontevreden zijn. Je hebt, in tegenstelling tot hier in Afrika, zoveel kansen in Nederland. Veel mensen hebben hier heel weinig, maar ontevreden zijn ze niet.

Ik hoop dat jullie genoten hebben van mijn verhalen. Wij hebben het in ieder geval geweldig naar onze zin gehad.

Sander.


- Posted using BlogPress from my iPad-

10. Joburg

Vandaag is het zover. We rijden naar Johannesburg. We worden door Laurens, de blanke Zuid Afrikaanse eigenaar, uitgezwaaid. We hebben allemaal een beetje een raar gevoel bij deze jongen. Hij kijkt een beetje raar uit z'n ogen. Als je m in de krant zou zien staan voor verdenking van meerdere moorden dan geloof je het direct. Mokopane komt niet in mijn rijtje van leukste bestemmingen.

Het is niet lang rijden naar Joburg. We komen aan het eind van de ochtend aan bij het appartementencomplex die de dames geregeld hebben.
Het complex ligt achter hoge muren en een toegangspoort waar menig huis van bewaring jaloers op zou zijn. Live behind walls. Voor nu ben ik er blij mee. Geen gelul zoals in Mokopane.
Jurriaan kijkt op de meterstand van de één van de auto's. Hoeveel km hebben we in totaal gereden? Het zou bijna 5000 moeten zijn.
Op de kop af! 5000 km. Ongelooflijk. Wat een afstand! Even om het in perspectief te plaatsen. Dat is twee keer heen en terug naar Milaan en dan weer terug naar Amsterdam! En dan heb je goeie snelwegen. We hebben het zonder al te veel problemen gehaald. Geweldig.
We gooien de tassen naar binnen en besluiten in de bar in het complex wat te gaan lunchen. Dit gaat niet zoals we willen. We hebben veel op mensen moeten wachten deze reis, maar wat deze bediening laat zien slaat echt alles. We hebben een uur op koude friet en matige burgers moeten wachten. Misschien hadden we gewoon de stad in moeten gaan.

We moeten de kaartjes ophalen. Gelukkig is dit dichtbij. In de locale Austin Martin dealer hangen de vlaggen die ons verwelkomen.




Je verwacht lange rijen in een hete ruimte met een ranzige waaier in de hoek die veel geluid maakt. Inhuur medewerkers met zweetplekken onder hun armen die je kaarten niet kunnen vinden en zeggen dat je toch echt even met de FIFA moet bellen. Kortom; Afrikaanse toestanden. Maar niets is minder waar. We kunnen in één keer doorlopen. Er staan apparaten waar je zelf je kaarten uit kan printen. Jurr stopt z'n creditcard in het apparaat en direct zien we welke kaarten er uit de printer gaan komen. Na een paar minuten staan we buiten. Goed verhaal.

's avonds eten we wat met Mark. Mark is een vriend van Mui Ling en Jan Paul. Hij woont in Johannesburg en omdat we een kaart over hebben besluit hij die avond om de volgende dag met ons mee te gaan. We sluiten de avond af met een spelletje poker. Omdat ik nog redelijk in de min sta heb ik nog wat in te halen. Het dreigt weer mis te gaan. Ik heb wederom goeie kaarten, maar weet het nog niet in winst om te zetten. Jurriaan heeft tot twee keer toe een betere 'Strait' dan degene die dacht de poet daarmee binnen te gaan halen. Irritante mannetje kan het toch zijn. Gelukkig gaat het daarna beter en weet ik alsnog op break even uit te komen. Overigens hebben Jurriaan en Jan Paul hier niets van gemerkt, de winst komt wederom bij de dames vandaan.
Als Jan Paul roept dat dit de laatste ronde wordt is het half drie.

Morgen is D-day! Hoop dat het Nederlands elftal deze trip compleet maakt met een overwinning. Ben benieuwd!

Sander.




- Posted using BlogPress from my iPad-

9. Van Francistown naar Mokopane, Zuid Afrika

Vandaag gaan we de grens over van Zuid Afrika, het enige land waar onze drivers een visum voor nodig hebben. Wij daar in tegen niet.
Gelijk nadat we de grens over zijn gegaan zie je direct het 'Nederlands' op de borden. Middelburg rechtsaf. Zijn we verdwaald?
Dit zijn de laatste loodjes en ze wegen, gek genoeg, niet zwaar.
Vandaag rijden we 500 km. De wegen zijn hier heel goed.
Zuid Afrika is weer een stapje hoger qua ontwikkeling.

Er is van te voren veel gewaarschuwd over de veiligheid in Zuid Afrika.
Als we Mokopane binnen komen rijden snappen we direct wat er mee bedoeld wordt. We staan stil bij het stoplicht en er loopt direct iemand naar onze voorste auto en probeert de auto open te doen.
Al vanaf Nairobi rijden we met gesloten deuren. Hij kreeg de deur dus niet open. Gelukkig maar. Hij loopt door naar onze achterste auto en probeert het ook bij ons. Als hij merkt dat ook deze niet open gaat maakt hij een slaande beweging naar de autoruit waar ik achter zit. Ik blijf gelukkig kalm en reageer amper. Hij loopt weg, maar de schrik zit er wel direct in. Geen warm welkom in Zuid Afrika.
Op de snelweg was me ook al opgevallen dat mensen anders naar ons reageren. We zijn onderweg veel auto's tegen gekomen waar mensen achter in een pick-up zitten. Meestal zwaaide we dan en kregen we een grote glimlach en een zwaaiende hand terug. Hier kreeg ik tot twee keer toe alleen een strakke blik. Wellicht speelt hier de apartheid nog een grote rol.

Jurriaan heeft de lodge geregeld, die tot zijn eigen verbazing, er geweldig uitzag. De lodge was in de middle of nowhere. Een blanke Zuid Afrikaan begroet ons nadat we drie hekken met veel elektriciteit zijn doorgereden. Prettig om hier te wonen. Dit is het enige moment van de hele reis dat ik het niet naar m'n zin heb. Het incident bij het stoplicht zit me nog steeds dwars en de driedubbele hekken werken ook niet mee.

De lodge bestaat uit een centrale ruimte en losse hutjes. Omdat er niemand is hebben we de centrale ruimte voor ons alleen. De beamer, bar, keuken en poolbiljard zijn helemaal van ons. Het uitzicht is trouwens ook geweldig.
Het is zo in de middel of nowhere dat de wilde dieren hier gewoon langslopen. Dit neemt het nare gevoel een beetje weg.

Vanavond is Engeland - USA op onze beamer. We moeten van Nancy voor de US juichen. Daar hebben jur en ik een beetje moeite mee.
Oké, vooruit. Ze juigt ook voor oranje!
Morgen rijden we naar Johannesburg. Hopelijk valt het daar mee met de veiligheid en hebben we niet meer van die fratsen als hier in Mokopane.

Sander

- Posted using BlogPress from my iPad-

8. Van Livingstone naar Francistown, Botswana

We gaan vervolgen onze reis weer vroeg. Om 7.00 rijden we weg. Eerst nog even tanken. We hadden aan Kevin en Ken gevraagd of ze dit op onze niet rijdag wilde doen, maar dat waren ze even vergeten.
Tanken duurt hier op één of andere manier lang. Erg lang.
De auto's moeten niet alleen vol, maar de tanks op het dak ook en de banden moeten ook even op spanning worden gebracht.
Ja, dan wordt het ingewikkeld voor pompbediende. Zeker als je shift er over 5 minuten op zit. Begin je er nou wel of níet aan? Even overleggen, nog meer overleggen. Neem je tijd, dan wachten we nog even.
We rijden om kwart voor acht weg.

Vandaag hebben we weer een grensovergang. Dit keer een bijzondere. Omdat we het Zimbabwe van Mugabe links willen laten liggen, kiezen we er voor om het de kleinste landsgrens ter wereld over te gaan. De grens ligt aan een stukje water waar je met de pond naar de andere kant moet. De pond is zo klein dat er 1 vrachtwagen en twee auto's op kunnen.

Gelukkig komen we, relatief, vroeg aan. Als we aan komen rijden zien we zeker 100 trucks die staan te wachten voor de pond. Wij mogen er gelukkig langs. Bij de grens heerst er wederom een gekkenhuis met 'geld-hustlers'. Iedereen wil Botswaanse Pula's bij je wisselen voor een zeer interessante wisselkoers. Een andere manier is hier niet. Ik zie een kans voor de GWK. Er staan ook veel jongens te voetballen met een klein balletje. De vuvuzela's zijn ook hier al doorgedrongen. Na de stempels verzameld te hebben kunnen we naar de pond rijden.
We kunnen zo doorrijden. Als echte Hollanders staan we ineens vooraan.
Dat is mooi. Jurriaan en Kevin mogen de auto's de krakkemikkige pond oprijden. Ik denk dat de afstand over de zambezi rivier 200 meter is.
Je zou een brug kunnen aanleggen. Volgens Kevin heeft het alles met politiek te maken.

Botswana is weer een stap hoger op de welvaartsladder. Dat is niet altijd zo geweest. In 1960 was het gemiddelde jaarinkomen nog rond de 200 dollar. In 1967 veranderde dat toen er een grote diamantmijn werd ontdekt. Door goed beleid heeft het land daar ook echt wat aan gehad.
Dat kan je merken. De wegen zien er goed verzorgt uit en we kunnen lekker doorrijden. Het enige waarvoor we soms moeten stoppen zijn wilde dieren langs de kant van de weg. Deze olifant was niet echt blij om ons te zien.




Echt geweldig om dieren langs de weg tegen te komen. Een minder groot dier is trouwens ons tegen gekomen.



Dit arme vogeltje is doorboord met waarschijnlijk met zo'n 120 km per uur. Hij hing levenloos aan onze bumper.
We komen bij tijds aan. We slapen in de Diggers Inn. Dat klinkt niet goed, maar dat was het gelukkig wel. Hier begint het WK koorts zichtbaar te worden. Het WK is inmiddels gestart en in de plaatselijke pub kijken we naar de saaie wedstrijd Uruguay - Frankrijk.
Morgen rijden we naar Zuid Afrika. We komen dichter en dichter bij!

Sander.

- Posted using BlogPress from my iPad-

7. The Victoria Falls

De falls waren geweldig. 1 miljoen liter komt er per seconde naar beneden.
Wat een geweld. De breedte van de Victoria Falls is 1.7 km. We lopen over de glibberige paadjes naar een brug die ons brengt naar de rots waar ooit David Livingstone Heeft gestaan. Livingstone heeft de falls in 1858 ontdekt. Althans, dat was de eerste blanke die ze gezien heeft. Er zullen vast wat Afrikanen zijn geweest die ze eerder hebben gezien.


Het water komt met zo'n geweld naar beneden dat we zeik nat worden van al het opstuivende water. Vooral als we de brug over willen steken. Rennen is de enige optie als je je onderbroek droog wil houden.
Aan de andere kant zien we een grote brug. Die ligt in Zimbabwe. Je kan van die brug ook bungy jumpen. Ziet er erg cool uit, maar als ik m'n onderbroek inderdaad droog wil houden moeten we dát niet doen.

We zijn er wel even gaan kijken. De sprong is 111 meter en kost 110 dollar. 'Daar moeten ze 111 dollar van maken' zegt Mui Ling met haar gevoel voor marketing. 'Maar wat doen ze dan volgend jaar met de prijsverhoging?' roept Jur zakelijk. Ja, daar zit ook weer wat in. Nancy is wat minder zakelijk en heeft op de weg terug naar de auto, als een echte Amerikaan, de verkoopcijfers van de locale bevolking verdriedubbeld. Jan Paul mag ook niet klagen trouwens. Het is dat de auto's 'leeg' terug naar Nairobi gaan.

De eerste nacht verbleven we in het Chrismar hotel. Een 'chinees' hotel wat er prachtig uitzag, maar aan alle kanten niet deugde. Jan Paul kon hier, als hotelier in ruste, natuurlijk van alles over zeggen. Dat deed ie dan ook! Omdat we dachten dat het hotel in de stad zou liggen hadden we voor de tweede nacht iets geregeld wat meer bij het water ligt. Het bleek vrijwel naast elkaar te liggen. The David Lingstone Lodge was nog luxer dan z'n chineese buurman. Hier hebben we de hele middag lekker niets gedaan. 'Ja, je zou wel moe zijn!' Hoor ik je denken. Nou inderdaad. Even lekker niets.

Morgen naar Francistown, Botswana.

Sander.

- Posted using BlogPress from my iPad-

6. Van petauke naar livingstone

Om half 4 gaat jurriaan z'n telefoon af. Het alarm voelt niet als te vroeg, maar dat is het wel. Jur heeft z'n telefoon nog op Keniaanse tijd staan. Een uur later. We moeten al vroeg opstaan, maar dit is heel vroeg. Het voordeel is dat we even kunnen blijven liggen.

We rijden om vijf uur weg. Is slaap nog even door in de auto en wordt wakker op de brug die de grenst met Mozambique. Pakken we dat land ook nog even mee.
Niet ver daarna zien we om de paar meter takken op de weg liggen. Dat is een Afrikaanse gevaren driehoek. We remmen af. Na de bocht zien een groot ongeluk. Een aantal trucks zijn op elkaar geklapt en een auto is volledig uitgebrand. Het is net gebeurd. Veel mensen staan er om heen.
We kunnen er gelukkig makkelijk omheen en gelukkig zijn we niet eerder vertrokken.

Toch schieten we lekker op. We hebben er na twee uur al tweehonderd kilometer opzitten. Ons doel is om voor 12.00 Lusaka te verlaten. Volgens de navigatie moeten we om half 11 Lusaka bereiken. Dat lukt. Lusaka is de hoofdstad van Zambia. Als we de stad binnen rijden verbazen we ons over hoe ontwikkeld de stad is. Grote winkelcentra. Veel banken en er wordt veel geadverteerd voor telecom.

Gelukkig kan ik in het winkelcentrum, waar we lunchen, wat grieponderdrukkers kopen. Ik begin een beetje rillingen te krijgen. Niet heel lekker. Ik hoop niet dat het doorzet. Meer vitaminenpillen nemen!
Om 12.00 rijden we, getankt en geluncht, weg uit Lusaka. Als het zo doorgaat moeten we het kunnen redden.
We hebben nog een end te gaan. Kevin vertelt dat het laatste stuk hobbelig gaat worden. Ze zijn een nieuwe weg aan het aanleggen vlak voor Livingstone. Dat is waarschijnlijk de reden dat de navigatie ons om Livingstone heen wilde sturen.

Kevin en Ken krijgen rust. Jur en Jan Paul gaan rijden. Dat doen ze graag. Elke kans, die ze krijgen, pakken ze. Nancy heeft geen rijbewijs, Mui Ling kan alleen in een automaat rijden en ik geloof het wel. Wellicht dat ik jur nog ga aflossen. Ik dommel weer een beetje in slaap en ik wordt wakker op het moment dat we stil staan. We zijn gestopt door de politie.
Jurriaan heeft, volgens de ambtenaar, de wet overtreden. 'Waar denken wij, waar wij mee bezig zijn.' Zou een snor dragende agent in Nederland zeggen. Hier gaat het eigenlijk net zo, maar hier weet je dat je moet gaan betalen.
Hij heeft ingehaald bij een doorgetrokken streep. Een doorgetrokken streep? De weg is niet eens doorgetrokken!
We moeten betalen. In een afgetrapte Toyota zit de baas van het stel. Jan Paul overlegt en probeert ons schadevrij eruit te krijgen. Helaas. Jan Paul overhandigt onze laatste Zambiaanse kwacha en we mogen gaan.
Wederom een gevalletje; we vervelen ons en we hebben geld nodig. Je zou het werken kunnen noemen.

We zijn weer onderweg. Hopelijk worden we niet meer aangehouden voor dit soort onzin en komen we voor het donker aan. We komen trouwens nog een keer stil. De benzine is op in the middle of nowhere. Maar, no worries. We hebben tanks op het dak.



Na een paar uur neem ik het over van Jur. Slippers uit, gympies aan. Gentlemen, start your engines!
spannend vind ik het wel. Links rijden is toch net even wat anders en de wegen zijn niet altijd optimaal. Het gevaar is als je voor het eerst links rijdt, je te veel naar de linker kant gaat. Opletten geblazen. Jan Paul moet trouwens ook nog een keer goed opletten. Bij een inhaalmanoeuvre wil de auto die hij inhaalt afslaan. Het gaat net goed.

Vlak voor het laatste stuk geef ik het stokje over aan Kevin. Het gaat hobbelig worden. We zijn er bijna. Nog 100 km. De eerste 50 km is nieuwe weg klaar, de tweede nog niet en dat gaan we merken. We stuiteren weer alle kanten op.
De 'detours' zijn stoffig en lang. Op een gegeven moment krijgen we zelfs een detour in een detour! Het moet niet gekker worden.

We rijden, met licht, Livingstone binnen. De traditie blijft in stand. Het begint donker te worden. We hebben het gehaald! Ik hoop dat ze een goeie douche hebben en dat m'n griepgevoelens niet doorzetten. Inmiddels moet wel de norrit uit de tas. Damn, dat is niet handig in de auto.
Onderdrukken die handel!

Morgen staat er een wereldwonder op het programma. De Victoria falls.
Ik ben heel benieuwd. Ik ben redelijk verwent met watervallen. Een paar jaar geleden heb ik de Iguazu in Argentinië gezien. De Vic-falls zijn hoger en moeten ook geweldig zijn. Wauw, wat een coole trip zijn we toch aan het maken.

Sander.



- Posted using BlogPress from my iPad-

5. Van Chinteche naar petauke, Zambia

De dag in The Beachhouse was te gek. We hebben weinig gedaan. Beetje zwemmen. Lezen. Uiteraard gepokerd en voor de rest helemaal niets.
Trouwens de poker uitslagen moeten niet zo doorgaan, anders haal ik Zuid Afrika niet. Jur en Jan Paul wel trouwens. Ze lopen helemaal scheef van de dollars. Heel irritant. Nancy had, voordat ze hier kwam, 100 dollar gewisseld in 1 dollar biljetten. Handig voor als je een tip wilt geven ofzo. Nou, die is ze kwijt en niet aan een hardwerkende Afrikaan die een tip verdient.
Er wordt ook niet helemaal goed geschut heb ik zo de indruk. Jur had op een gegeven moment 4 azen! Hij legt ze neer en zegt: 'ik heb twee paar.'
Uitslover!
De weg naar Zambia was prachtig. Malawi is zo'n mooi land! Het valt me op dat het heel groen is. Soms lijkt het wel op Indonesië. We komen aan bij de grens. Het gaat relatief snel. Na een uur staan we in het veel rijkere Zambia.
Op 5 min. van de grens stoppen we bij een supermarkt. Een Zuid Afrikaanse keten die werkelijk alles heeft. Wat een contrast met Malawi.
Vreemd dat de verschillen zo dicht bij elkaar liggen. Zambia heeft de copperbelt. De kopermijnen heeft het land, relatief, veel rijkdom gebracht en dat kan je zien.

Even daarna stoppen we om iets te eten. Het verbaast ons niet dat Kevin een leuke tent weet waar je goed kan eten. We stoppen bij een tentje waar je kip met friet kan eten. Dat klinkt goed, maar kip in het buitenland blijft spannend. Het ziet er niet uit van binnen. Deze tent wordt gerund door een Indiër die z'n personeel er goed onder heeft zitten. De kip smaakt geweldig. Zo goed eten hebben we in dagen niet gehad.

We hebben de traditie in eren hersteld. We komen vijf minuten voor het donker aan. Het is een lodge. Althans dat staat op de pui. We slapen in huisjes die prima zijn, maar wel voor 1 nacht. Eerst maar eens lekkere douche. M'n haar is als touw. Je wordt aardig smerig tijdens het rijden. Stof en zweet maken het er niet schoner op. De douche heeft een straal waar je niet vrolijk van wordt. Hij is bloedheet en het probleem is dat als je er koud bij doet dat ie ijskoud wordt. Reizen heeft z'n charmes zullen we maar zeggen.

De volgende ochtend moeten we vroeg opstaan. Dit keer is het heel vroeg.
5 uur willen we wegrijden. De langste dag staat voor de deur. We moeten 850 km naar Livingstone afleggen. Uiteraard willen we er voor het donker er zijn. Het wordt een hele uitdaging om dat voor elkaar te krijgen.
De navigatie laat ons nog even schrikken als we de route willen uitstippelen.
1250 km geeft ie aan! Hebben wij ons dan vergist? Dan halen we het natuurlijk nooit. Het vervelende is dat er niets zit als alternatief. Ja, onze tent. Daar hebben we minder zin in.
We vragen het aan Kevin. Hij vind het gelukkig een vreemd verhaal. We kijken naar hoe de navigatie ons wil laten rijden. Naar Lusaka, de hoofdstad van Zambia, is ongeveer 450 km. Daarna heeft de navigatie waarschijnlijk een gat in z'n kaart, want hij wil ons met een grote boog om Livingstone heen leiden. De 850km moet dus kloppen.

Nu eerst maar slapen.

Sander.


- Posted using BlogPress from my iPad-

4. Van Mbeya naar Chintheche, Malawi

Vandaag hebben we weer een grensovergang. Na het uitgestrekte Tanzania, komen we nu in het armste land van de wereld. Malawi.
12 miljoen mensen wonen in dit prachtige land. De helft van de inwoners is 15 jaar en jonger. Die kunnen ze niet veel te eten geven. Het gemiddelde jaarinkomen is $250. Het is daarom ook niet zo gek dat de gemiddelde levensverwachting 43 is.
Malawi staat er ook om bekend dat ze ze om de paar km roadblocks hebben. Deze hebben we ook in Tanzania gehad, maar dat stelde niet veel voor. Hier is dat andere koek. Bij één roadblock zegt de agent tegen Ken: 'I have the desire to arrest you!' Het gaat gelukkig nergens over, maar het vervelende is dat je ja en amen moet blijven zeggen, anders heb je nog écht een probleem ook.

Na een aantal roadblocks te hebben gehad moeten we stoppen bij een politieagente die met het verkeerde been uit bed is gestapt. We moeten de auto's parkeren. We moeten dat doen op een plek waar een boer rijst aan het drogen is. Dat vond deze agente blijkbaar leuk. Witte toeristen pesten én een boer in één keer. We staan in de zinderende hitte te wachten op wat komen gaat. We kunnen de auto niet uit. Kevin doet meestal bij dit soort dingen het woord. Nog een voordeel van onze drivers. Ze spreken letterlijk en figuurlijk de taal.
Ondertussen komt de locale bevolking een kijkje nemen. We geven de kinderen pennen. Ik kon me herinneren van mijn trip naar Tanzania dat kinderen daar heel vaak om vragen. We hebben bij vertrek 2 bakken van 50 pennen gekocht om uit te delen.
'We hebben niet genoeg reflectoren op de auto.' Volgens 'de bitch van Malawi' hadden we moeten vragen bij de grensovergang of onze auto in orde was. Terwijl bij de grens redelijk wat formulieren nodig waren om m überhaupt de grens over te krijgen. Je zou denken dat, als ze dit belangrijk vinden, ze daar een check doen. Kortom, wat kunnen we bedenken om ons wat minder te vervelen.
Jan Paul gaat even een praatje maken. Mui Ling probeert andere agenten te paaien met wat dropjes. Best grappig een Malawische politieagent omkopen met muntdrop. Goeie plek om van je zwarte geld af te komen zeg ik! Ik kijk om en zie Jan Paul met veel gebaren praten met de agente. In z'n hand zie ik iets wat lijkt op een paspoort. Zou dit het moment zijn dat ie m moet flashen? Het blijkt niet nodig te zijn. Jan Paul kan lullen als brugman.
Als ik nog een keer om kijk zie ik Jan Paul zelfs een high five geven! Het moet niet gekker worden. We kunnen gaan.

We gaan lunchen bij een camping die aan Lake Malawi ligt. Dit blijkt de plek te zijn waar de Nederlander is verdronken die mee was met het Holland-konvooi op weg naar Zuid Afrika. Ze zijn hier een aantal dagen geleden voorbij gekomen. De eigenaar van deze camping is ook een Nederlander.






Voor de lunch hebben we nog even gevoetbald op het strand. Ken doet ook mee. Het niveau lijkt nergens op. Gelukkig is het onze taak om te kijken naar het voetbal.

Omdat we in de ochtend enorm werden opgehouden bij het tankstation. Een uur(!), gaan we het vandaag niet redden om met licht aan te komen. Alles waarvan je denkt dat het geen tijd hoeft te duren, duurt hier eeuwig.
Het blijkt direct hoe zwaar het is om hier in het donker te rijden. We overnachten de aankomende twee nachten in The Beachhouse. De routebeschrijving is een eigenaardige. Jurriaan heeft de beachhouse geregeld. 'Na de brug, is het aan de linkerkant.' 'Bij wat strepen op de weg begint het pad.' zegt hij zelfverzekerd. Na de brug zien we vooral een hele tijd niets.
'Weet je het zeker jur?' op een geven moment stopt de voorste auto en Jan Paul, die het laatste stuk heeft gereden, wil omdraaien.
'Volgens mij zag ik een stukje terug wat strepen staan.'
Als dit maar goed gaat. We rijden terug en inderdaad er staan strepen bij een pad. Waarschijnlijk doen ze dit om veiligheidsredenen.
Het pad is hobbelig en lang. Hierdoor krijgen we niet snel het gevoel dat weg goed zitten. Na de eerste bocht zien we een bord met The Beachhouse. Gelukkig! We zitten goed.

Morgen rijden voor het eerst niet. We kunnen heerlijk uitrusten aan het meer in ons privé domein. Heb er enorme zin in.

Sander.

Ps ik heb wat foto's geplaatst bij oudere berichten.

- Posted using BlogPress from my iPad-

3. Van Mikumi naar Mbeya, Tanzania

Na ons avontuur met de olifanten willen we wel wat meer zien van de dieren om ons heen. We besluiten 6.00 op te staan, zodat we nog voor het ontbijt het wildpark in kunnen. Al snel zien we giraffen. Wat zijn dat toch mooie beesten. Het is geweldig dat het zien van wilde dieren nooit gaat vervelen. We zien geen leeuwen of andere katten. Helaas.
Wel impala's en zebra's.

Na het ontbijt staat ons 450 km te wachten. We rijden vandaag naar Mbeya, Tanzania. Het laatste stukje van dit immens grote land. We hebben drie dagen door Tanzania gereden. Dit laatste stuk is redelijk door de bergen. We rijden op een slingerweg naar boven en opeens zet Kevin onze auto aan de kant. De rode auto, voor ons, ziet het niet en rijdt door.
De temperatuurmeter staat weer in het rood. De airco staat al sinds het vorige pechgeval uit, dus daar kan het niet aan liggen. 'Is because we're going up' zegt Kevin. We hebben voor dit soort gevallen walkie talkies bij ons, maar omdat we in de bergen zitten, hebben we daar nu niets aan.
Ja, en nu?

We wachten totdat de meter naar beneden gaat. Ik stuur Jurriaan een sms. Bellen lukt niet. Ondertussen is de rode auto gestopt aan het eind van het eerst volgende dorpje. Gelukkig hebben ze wel gemerkt dat we niet meer achter ze zaten. Jan Paul zit ook in de rode auto en besluit er een sanitaire stop van te maken. Omdat er niets in de buurt is waar Jan Paul kan plassen besluit hij het naast een huisje te doen. Op dat moment komt er een vrouwtje aanlopen die hem aanbiedt om gebruik te maken van het toilette.
Dat is aardig. Bij een toilette hier moet je niet te veel verwachten. Meestal is het een gat in de grond. Voor een man is dat minder een probleem. Zeker als je alleen maar hoeft te plassen. Het gat in de grond is glibberig en Jan Paul heeft slippers aan.... Je begrijpt, dat gaat niet helemaal goed.
Terwijl de rest een koud colaatje drinkt begeeft Jan Paul zich in een situatie waar je liever niet in zit. Als je plast en je bijna uitglijdt, moet je keuzes maken. Hij blijft overeind, maar natte voeten kon hij niet voorkomen.
Het vrouwtje ziet het en zorgt dat de geur in de auto niet erger wordt dan soms al is. Ze wast z'n voeten! Dat zie ik de toilettejuffrouw in het Amstelhotel niet doen.
De witte auto, waar ik in zit, kan weer weg. Jurriaan belt. Ze staan aan het eind van het volgende dorp. We zijn weer compleet.








We lunchen in Iringa. Gelukkig kunnen Kevin en Ken daar het reserve onderdeel halen voor de witte auto zodat die niet meer alle kanten op gaat als we over een heuvel heen gaan.
We komen in de buurt van de coffeelodge. Ondanks dat Kevin en Ken de weg goed kennen, hebben we navigatie mee en papieren kaarten. Meestal stellen we de navigatie in op de stad, of dorp, waar we naar toe moeten. Vlak daarvoor zoeken we dan naar de lodge. Wat wel grappig is, is dat als we in de ochtend wegrijden de navigatie zegt, na 534 km rechtsaf. Opletten jongens! Er komt een afslag aan.
We komen in de buurt en de navigatie verteld ons dat we hier rechtsaf moeten. We komen op een kronkelweg die je ook kan aanzien als een pad voor bergbeklimmers. Een rotsachtige weg die je niet zou nemen als je geen 4x4 bij je hebt. Op de navigatie zien we ondertussen dat we ook een afslag later hadden kunnen nemen. Waarschijnlijk de weg die we hadden moeten nemen. We klimmen door. Er staan hier veel hutjes. Normaal komt hier geen auto doorheen. De kinderen uit de buurt komen aanrennen. Aan hun reactie te zien, zien ze dit niet vaak. Ze zwaaien, roepen en lachen.

Wederom komen we 5 minuten voordat het donker wordt aan. Timing is everything! De coffelogde is geweldig! Het ligt hoog zodat we een prachtig uitzicht hebben. Als wij eten maken de jongens de auto. Steeds meer blijkt dat we heel veel aan Kevin en Ken hebben. Ik moet er niet aan denken dat we deze trip zonder hun hadden moeten doen.

Morgen gaan we naar lake Malawi. Dat is 'maar' 450 km. Daar gaan we naar een schitterend beachhouse aan het meer waar we een hele dag kunnen relaxen.

Sander.


- Posted using BlogPress from my iPad-